Van mislukte reis tot onzekere toekomst: avontuur gegarandeerd

Nadat we tien weken geleden op Schiphol landden is deze blog in een verdomhoekje terecht gekomen. Want wat is het nut van een reisblog als je nauwelijks op reis bent geweest? En bovendien weer op dezelfde plek bent als de mensen die het lezen. Maar ach, misschien is het aardig om alle lieve mensen die ons hier volgen, ook op de hoogte te stellen hoe het ons ná de reis vergaat. En om daarbij een oproep te doen voor onze nieuwe toekomstplannen.

Dinsdag 24 maart stapten we bruin, brak en gedesillusioneerd de ontvangsthal van Schiphol binnen. Ons ontvangstcomité (zowel ‘in real life’ als digitaal, want corona) stond te wachten met kaasblokjes en lieve woorden, maar ‘welkom thuis’ was alles wat we niet wilden horen op dat moment. Amper vierentwintig uur eerder poedelden we nog in het zwembad op de bovenste verdieping van ons hotel in Bangkok. Een stad waar we overigens niks van gezien hebben, want in de drie dagen die we daar waren in afwachting van onze vlucht naar Nederland waren zowel de tempels als de eettentjes al gesloten. We hebben nog moeite moeten doen - want minder bevoorrading - om een traditionele pad thai (de Thaise boerenkool) en mango sticky rice (een dessert van zoete rijst) in het hotel te proeven. Waar de wirwar van straten in de stad normaliter overstroomde van tuktuks en toeristen, hadden we nu het grootste gedeelte van het asfalt voor onszelf. De tocht naar het vliegveld duurde slechts twintig minuten in plaats van twee uur. Prima, laat ons nu ook maar snel thuiskomen.

Niets was een grotere schok

Dat corona de wereld op z’n kop had gezet, was inmiddels wel duidelijk. Vrienden en familie vertelden over lege supermarktschappen en verlaten straten, dus om dat vervolgens in het echt te zien kwam niet als een grote schok. Of misschien kwam niets meer als een schok, omdat we het ergste al gehad hadden: na veertien dagen weer thuis zijn, wat na een jaar voorbereiding een reis van vijf maanden had moeten zijn. Huis opgezegd, baan opgezegd, sociale leven uitgezwaaid. Dit is overigens niet om zielig te doen, want wij zijn de eerste om onze situatie te relativeren en we zijn ons er scherp van bewust dat het een enorme luxeprobleem is. Maar omdat we hier nu onder vrienden zijn, kan het overheersende negatieve gevoel na onze terugkomst niet ontbreken in dit verhaal.

Weinig draad over

Tegelijkertijd hadden we enorm veel behoefte aan positiviteit en probeerden we zo snel mogelijk, achteraf misschien te snel, de draad weer op te pakken. We waren immers gezond, waren veilig thuis gekomen (in tegenstelling tot horrorverhalen van andere reizigers die vastzaten in een of ander Verweggistan) en konden zo lang als het nodig was bij lieve (schoon)ouders terecht. Het voelde bijna alsof we niet weg waren geweest, alsof onze hele ‘reis’ niet bestaan had. We zijn wel eens langer op vakantie geweest dan de twee weken die we nu hadden gehad. Maar de draad oppakken is lastig, als er weinig draad meer over is. Geen eigen plek, geen sociaal leven (want lockdown) en geen werkritme (überhaupt geen werk voor Irene).

Maar waar woon je nu dan

Goed, na drie filosofische alinea’s is het tijd om de praktische kant te belichten. De reden dat jullie dit blog waarschijnlijk lezen. Komt ‘ie hoor:

• We wonen nu in Beilen bij Irene’s ouders en hebben zowel de rechterkant van de badkamer als de schoenenruimte onder de trap geconfisqueerd;
• Jelmer’s verlof kon gelukkig worden terug gedraaid en hij is, voor zover dat kan in deze tijd, weer aan het werk;
• Ons poezekind is in Norg, want ze is schijnbaar niet zo lief tegen andere katten in huis als tegen haar baasjes.

De eerste paar weken dat we terug waren hebben we direct gas gegeven: veel huizen bekeken en veel nagedacht over hoe nu verder. Welk nieuw plan kunnen we maken? Hoe kunnen we zo snel mogelijk het leven realiseren dat we ná onze reis bedacht hadden? Maar het bleek niet zo makkelijk om de puzzelstukjes zomaar even om te gooien: de huizenmarkt is dramatisch en bovendien is er het mentale stuk nog. Waar we onze reis wilden gebruiken voor meer rust in ons hoofd, minder keuzes en simpeler leven, kregen we juist meer onrust, meer keuzes en een chaotischer leven. Tel daarbij op dat er tijdens de lockdown een algemeen overheersende tendens was om ‘het beste uit deze tijd’ te halen (eindelijk die cursus te doen, het moment aangrijpen om meer te sporten, nu toch echt nieuwe recepten uitproberen) en we waren volledig terug in de stress van alledag.

Avontuurlijke mindset

Het zou leuk zijn als er nu iets kan staan als ‘tot het moment dat we tot bezinning kwamen’, of ‘we realiseren ons dat dit ons nieuwe pad is’, maar de werkelijkheid is helaas niet zo heldhaftig. We hebben wel besloten dat we nog steeds graag een langere tijd weg willen, maar we zien het voor het komende jaar somber in. Laat de wereldwijde situatie eerst maar even afkoelen, dan zien we wel verder. We proberen wel de avontuurlijke mindset vast te houden: niet te lang vooruit plannen en het stap voor stap nemen. De eerste twee stappen zijn het vinden van een nieuwe baan voor Irene en het vinden van een mooi koophuis. En precies dat laatste is waar we graag jullie hulp voor inschakelen.

Mag ik een hulplijn inschakelen?

We wisten al wel een beetje dat de huizenmarkt overspannen is, het wordt al maanden - zo niet jaren - geroepen in het nieuws, maar we hebben het de afgelopen tijd ook zelf ervaren. Starterswoningen zijn vaak binnen twee weken verkocht, ook in de (landelijke) regio’s waar wij zoeken. Als je een huis bezichtigt en kans wil maken om het te bemachtigen, moet je vaak binnen twee dagen een bod uitbrengen. En dat vinden wij bleue huizenkopers best wel spannend. Voordeel van het bekijken van veel huizen is dat we inmiddels best goed weten waar we naar op zoek zijn:

• Een huis dat net ietsje anders is (lees: karakteristiek, bijzondere indeling, geen 13 in een dozijn);
• Twee slaapkamers, met mogelijkheid tot een derde slaapkamer (uit- of aanbouwen);
• Een grote tuin (onbeperkt toegang tot de moestuin voor de gouden tip);
• Maximaal 30 kilometer vanaf Assen (we kijken veel naar dorpen als Zuidlaren, Rolde, Annen of Westerbork);
• Een supermarkt op fietsafstand;
• Budget ongeveer €250.000 (waarom staat dit onderaan, is in principe het belangrijkste).

Natuurlijk kijken we (al dan niet obsessief) op Funda, maar we hopen dat jullie ook een oogje voor ons in het zeil willen houden. Een linkje, een tip of een postduif - als ‘ie maar een beetje snel vliegt - wordt erg gewaardeerd. We blijven geduldig dromen over ons ideale huis en proberen daarnaast het avontuur van alles in te zien. Er blijven nog genoeg uitdagingen over.

Veel dank voor het lezen van dit enorme epistel en geniet van elkaar, van de zon en van het leven.

Liefs,

Jelmer en Irene